>
Μην περιμένετε να διαβασετε κανενα Πανθρησκειακό ή Συγκριτιστικό κείμενο. Δεν ειμαι διχασμενη προσωπικότητα. Αλλά όμως υπάρχουν καποες βαθειες αλήθειες που δεν μπορουμε να τις παραβλεψουμε στα πλαισια ενος κακώς νοούμενου δογματισμού.
Κανωντας μια έρευνα για τα πλοκαμια του Σιωνισμού έπεσα σε ένα από αυτα τα ‘διαφωτιστικά’ κατασκευάσματα του Σιωνιστικού λόμπυ που όχι μόνο παρουσιάζουν διαχρονικά τους Εβραίους ως αιώνια θύματα ενος κοσμου που αναίτια συνωμοτεί εναντίον τους, αλλά ανάμεσα στις γραμμές συκοφαντουν όλους τους άλλους, και με ιδιαίτερο ζήλο τους Έλληνες.
Έκανα λοιπον τις παρεμβάσεις μου στην Wikipedia στο λήμμα Odessa Pogrom (ελπιζω να παραμεινουν) σχετικά με τα «πογκρομ κατά των Εβραίων το 1821 από Έλληνες της Οδησσού για λογους θρησκευτικου φανατισμου και ανταγωνισμου» και συνέδεσα βεβαίως τα πογκρομ κατά των Εβραίων αφ’ ενός με την αγανακτηση του κόσμου για την σταση των Εβραίων κατά της Ελληνικής Επανάστασης, (αναφέροντας και τo προηγηθεν πογκρομ του 1981 κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης) αφ’ ετέρου δε με την διαπόμπευση της σωρού του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’ από επιτροπή Εβραίων η οποία μάλιστα πλήρωσε για να την διαπομπεύσει στους δρομους της Πολης και εν συνεχεία να την πετάξει στο Βόσπορο.
Η σωρός ανευρέθη όμως από Ελληνικό πλοίο και την μετέφερε στην Οδησσό μαζί με τα νέα των πογκρομ και του εξευτελισμου του Πατριάρχη.
Εκει λοιπον στα ψιλά ανακάλυψα και μια ακομα μορφή σαν την Αντιγόνη του Σοφοκλή, ή σαν τον Αγιο Δημήτριο, που είπαν ΟΧΙ στον παραλογισμό της εξουσίας: Τον Χαλίφη (Sheikh ul-Islam) Hacı Halil Efendi τον 137ο Μουσουλμάνο θρησκευτικο ηγετη της Κωνσταντινούυπολης, που είπε ΟΧΙ σε διαταγη του Σουλτανου να εκδώσει θρησκευτική ντιρεκτίβα (fatwa) γενοκτονίας των Ελλήνων της Πόλης από τον Μουσουλμανικο όχλο, σώζοντας έτσι χιλιάδες Έλληνες.
Φυσικα αυτό το πληρωσε με την ζωή του και επρόκειτο να εξωρισθεί στην Λημνο αν δεν υπέκυπτε στα τραύματά του από την άγρια κακοποίηση που υπέστη.
Επομένως τα θύματα της θρησκευτικής ηγεσίας δεν ήταν μόνο ένα – ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ – αλλά και ο Μουσουλμάνος Χατζη Χαλίλ Εφέντης, και αυτός μάρτυρας συνειδήσεως και μάλιστα ανώτερος από τον Γρηγοριο διοτι ο μεν Γρηγόριος δεν είχε επιλογη να ξεφύγει είτε λογω θέσεως είτε λόγω αδυναμίας, ενώ ο Χατζη Χαλιλ δεν είχε κανένα λόγο να σωσει ενα πληθος το οποίο δεν αποτελούσε ποίμνιό του και να το πληρώσει με μαρτύριο.
Αλλα η ιστορία γενικότερα έχει πολλες ανάλογες εκπλήξεις που δείχνουν οτι υπάρχουν άνθρωποι με συνείδηση και μπέσα και στο «αντιπαλο στρατόπεδο» χωρις όμως αυτό να ακυρώνει τον κανόνα του μισους ή της αδιαφορίας (από πίτα που δεν τρως μη σε νοιάζει κι αν καει) σε περιπτώσεις γενοκτονιών και πογκρομ επί δικαίων και αδίκων από κτηνώδεις μισθοφόρους ή από έναν ανεγκεφαλο όχλο που ποδηγετείται από σκοτεινες εξουσίες, απάνθρωπες ηγεσίες και άθλια συμφέροντα.
Διαβάζω από καταγεγραμμενες μαρτυρίες – καταθεσεις ανθρωπων που επιβιωσαν της σφαγης της Χιου του 1822:
Μαρια Μπουρα:
Εξημερωσεν ο Θεος την ημερα κι επήγαμεν στην Αγια Μαρκελλα. Εκει δεν βρηκαμεν καϊκι και γυρισαμενε πίσω και πάμενε σ’ ενα χωριο. Εκει μας απάντησεν ενας κουμπαρος μας και λε της μητέρας μου:
– Ελα να σε κρυψω με τα κοριτσια σ’ ενος Τουρκου τον αχυρωνα.
Μα ο άθλιος μολις μας ήκρυψενε παει και λεει του Τουρκου
-ελα να δεις που σου χω δυο κορίτσια κρυμμένα.
Του λε ο Τουρκος:
-Τι σου ειναι αυτες?
-Κουμπαρουλες μου
Τοτες ο Τουρκος βγαζει το σπαθι του και του κοβει το κεφαλι ομπρος στα ματια μας κι ερκεται και μας λεει
-Αυτος δεν ητανε κουμπαρος σας και σας επροσδωσενε, τον εκσότωσα, μονο εσεις φευγατε…
Και μας εδειξε το δρομο και εβγηκαμε παλι στο Μεγα Λιμνιωνα.
Κι εκει είδαμε καϊκια Σαμιωτικα βαθια αραγμενα και στην ακρογιαλια ητανε γυναικοπαιδα πολλα. Οι Σαμιωτες με τις βαρκες επαιρνανε το κοσμο, μα όποιος ειχενε παραδες και χρυσα, όποιος δεν ειχενε τον εφηνανε έξω. Η καημενη η μητερα μου ειχε ενα πουγγι γεματο με ψιλους παραδες και Αιγυπτιακα κουκιά που μας ηδινεν από 2-3 της καθε μιανης για να περασει η πεινα, βγαζει μια χουφτια και τα δινει των Σαμιωτων. Αυτοι νομιζοντας πως ηταν γεματο παραδες μας επηρανε μεσα στο καίκι.
Την ωρα που μπηκαμε στην βαρκα ειδαμεν τη θαλασσα κοκκινη απο το αίμα. Άλλο δεν ακουαμεν φωνές, κλαματα και εβλεπαμε παντου φωτιες. Σαν εφυγαμε λιγο μακρυα οι Τουρκοι μας τραβουσανε, και τα κουρσουμλια (οι σφαιρες) περνουσαν πανω από τα κεφαλια μας. Λιγο ελειψε να μας σκοτωσουν. Βλεπομε στην ακρογιαλια και τι να δουμενε. Οι Τουρκοι τους σφαζανε, τους εκαμνανε κομματια και τα πετούσανε στον αγερα!
Τα οσα ειδανε τα ματια μου τότες ποτες μου δεν θα τα ξεχασω!
Σαν εφτασαμε στη Σαμο οι Σαμιωτες δε μας ηθέλανε γιατι δεν ειχαμε λεφτα. Οποιoi δεν ειχανε λεφτα τους εγδύνανε και τους στελνανεν στο Μωρια…
Και για ολα αυτα και για άλλα το Ευαγγελιο εχει τις απαντησεις. Χειροτερο παντως από το να κατατασεις τους αλλους a priori σε καλους και κακους με βαση το που ανηκουν ειναι να κατατασεις τον εαυτο σου και τους ‘δικους’ σου μονιμως στους καλους.
Τοτε ειναι που καταντας κάτι σαν Πασόκος…
Theoprόvlitos 